یکی از یاران امام صادق به نام عبدالله ابن ابی یعفور  از نظر معرفت و ولایت پذیری در مرتبه بالایی قرار داشت و مورد احترام وعنایت‏خاص آن حضرت بود. امام در فرصت‏هاى مناسب ازخصلت‏هاى ستوده وى تجلیل و او را به عنوان یک شیعه کامل معرفى‏مى‏کرد. امام صادق(ع) درباره‏اش فرمود: «حقوق ما ائمه علیهم‏السلام را آن چنان که خداوند بر افراد واجب کرده است; کسى مثل‏عبدالله بن ابى‏یعفور مراعات نمى‏کند.      

امام صادق(ع) به ابى‏کهمس فرمود: «هرموقع پیش عبدالله بن‏ابى‏یعفور رفتى، سلام مرا به او برسان و بگو: جعفر ابن محمدمى‏گوید: اى عبدالله! دقت کن در آن چیزى که حضرت على(ع) را پیش‏رسول الله(ص) سرافراز کرد و به آن مقامات عالى رساند. پس توهم‏آن‏ها را براى خودت لازم بدان وخودت را به آن صفت‏هاى زیبا بیارا     . بدان! مطئنا على(ع) در نزد پیامبر(ص) به آن درجه و عظمت نرسید،مگر با دو چیز  :

1-راستى  

2-امانت‏دارى

روزى در محضر امام صادق(ع)نشسته بود و از وجود مقدس آن حضرت بهره‏مند مى‏شد. عبدالله درضمن سخنانش کلامى را بیان کرد که مورد توجه امام(ع) قرار گرفت;سخنى که از منتهاى اخلاص وى ریشه گرفته بود و از اعماق جانش برمى‏خواست. او به پیشواى ششم عرضه داشت: «اى مولاى من! قسم به‏خدا! اگر انارى را دو نصف کنى و بفرمایى که نصف آن حلال و نصف‏دیگرش حرام است، مطمئنا شهادت خواهم داد که آن‏چه را گفتى حلال،حلال است; و آنچه را که فرمودى حرام، حرام است; و هیچ گونه چون‏ و چرا نخواهم کرد.» امام صادق علیه السلام دوبار فرمود: «خدا تو را رحمت‏کند، خدا تو را رحمت کند.

در دایره امکان، مانقطه تسلیمم                            راى آنچه تو اندیشى، حکم آنچه تو فرمایى

یک سوال راستی ما نسبت به حضرت ولی عصر و پایین تر از ایشون نسبت به نایب ایشون چطوری رفتار می کنیم مثل عبدالله ابن یعفور هستیم یا نه ؟مطیع محض هستیم یا چون و چرا میکنیم؟

به نظر میرسه دوران غیبت دوران خوبی است برای آماده شدن برای عصر ظهور